Sit with it.
"Ik ben boos. Waarom laat mijn lichaam mij juist nu in de steek?"
Zo kwam mijn coachee een paar weken geleden bij me binnen in de praktijk.
Met een halve marathon voor de boeg, was dit wel het laatste wat ze nu kon gebruiken: een knieblessure...
Ze was weken daarvoor al in behandeling geweest bij de fysiotherapeut. Ze had keurig rust gehouden en haar oefeningen gedaan die ze mee had gekregen voor thuis. Het ging steeds beter.
"Waarom?
Waarom krijg ik juist nu toch een terugslag?"
Via internet was ze al naarstig op zoek gegaan naar oplossingen om zo snel mogelijk van deze nare blessure af te komen of een manier te vinden om gewoon door te kunnen blijven trainen... met flinke pijnbestrijding dus.
"Ik wil zo graag die halve marathon lopen. Ik heb daar zó lang en intensief voor getraind. Ik móet hem gewoon lopen.
Dit kan toch niet waar zijn...? Die pijn zit mij in de weg om mijn doel te bereiken. Ik wil er vanaf, ik wil door, het komt nu echt niet goed uit.
Mijn lichaam laat mij in de steek. Het laat mij gewoon zitten.”
Ik liet het even stil. De boosheid, teleurstelling, het was allemaal voelbaar in haar woorden.
De stilte maakte ruimte voor verdriet. Tranen kwamen. Het mocht er zijn. Het is immers ook gewoon super shit allemaal...
Rationeel gezien was ze zich er wel degelijk van bewust dat zo’n knieblessure iets is waar ze nog lang last van kan blijven houden. Dat ze daar rekening mee had moeten houden..….
Maar haar gevoel zei...
”Alsof ik dat wil...ik wil gewoon die marathon lopen".
Begrijpelijk.
Op internet was ze niets zinnigs tegen gekomen, behalve rust en tijd nemen om te herstellen.
"Die tijd heb ik niet, want ik moet hem lopen... En rust heb ik al helemááál niet..."
Na een tijdje stel ik haar toch dé vraag...waarvan ze, mij inmiddels een beetje kennende, wist dat deze zou gaan komen, maar die ze eigenlijk liever niet wilde horen...
"Stel dat jouw lichaam jou wat heeft te vertellen, wat zou het je dan willen zeggen?"
Het blijft stil...opnieuw komen er tranen...
"Wat als jouw lijf slimmer is dan jouw hoofd en jouw lijf weet wat jij nu nodig hebt, wat zou het antwoord dan zijn?....
"Ja,..rust......"
Ik laat de stilte er zijn...met alles wat daarin IS... haar gedachten, haar boosheid, verdriet, frustratie, teleurstelling, gevoelens van weerstand, willen vluchten...
Ik laat haar voelen wat gevoeld moet worden. Dat het gewoon hartstikke rot is dat je zo lang naar iets toe hebt geleefd, er zo hard voor gewerkt hebt en je dan vlak voor tijd moet accepteren dat het gewoon niet gaat....
Accepteren dat het eigenlijk al héél lang niet gaat....
Ze liep immers niet voor niets al een tijdje bij me...
Wat het hoofd niet kon, had haar lichaam voor haar gedaan....haar letterlijk STOP zetten. Niet langer op de vlucht. Maar voelen wat er gevoeld moet worden.
”Eigenlijk ben ik gewoon heel boos op mezelf, snikte ze. Mijn lichaam heeft mij niet in de steek gelaten, ik heb mijn lichaam in de steek gelaten. Ik wilde gewoon zo graag...
Ik had een doel......"
...en weer was het stil...
"Nee, eigenlijk was het een vlucht... Eén grote vlucht om maar niet te hoeven denken aan al het andere...
Juist nu mijn lijf aandacht en zorg nodig had, weigerde ik om naar haar te luisteren. Waar ben ik toch mee bezig? Ik heb het gewoon zèlf gedaan...
Maar ik heb het altijd zo gedaan...mijn hele leven doe ik het zo...
Doorgaan en doorgaan....
Niet opgeven.
Ik ben een vechter.
Het heeft me ook veel gebracht..."
Ik kijk haar aan en zeg: "dat klopt...jij bent een vechter, een enorme vechter. Je hebt zo lang gevochten. Je bent eigenlijk gewoon veel te lang sterk geweest. Maar nu vindt jouw lichaam het genoeg geweest. Het is tijd om te rusten. Los te laten. Je lichaam heeft jou stop gezet, omdat je hoofd het zelf niet kon..."
Iets met patronen, inprentingen, karakter enzovoort...
Dan laat ze haar tranen de vrije loop...
"Ik kan gewoon niet meer....ik ben helemaal op...ik voel nu pas hoe moe ik eigenlijk ben...gewoon leeg."
Ik knik..."Dat weet ik. Daarom was je eigenlijk al hier. Alleen wilde je er zelf nog niet aan. Daarom doet je lichaam het nu voor je".
Ze knikt...en ze weet eigenlijk precies wat haar te doen staat. Haar lichaam had het haar zojuist verteld.
In de weken erna kwam er meer rust in haar hoofd. De wandelsessies buiten brachten haar letterlijk terug in het nu. De haast ging eruit en er ontstond ruimte. De natuur met al haar metaforen was één grote spiegel. Confronterend. Absoluut. Zeker met een lichaam die nog zo veel meer had te vertellen. Er was immers ook zóveel wat er speelde. De knie was slechts de druppel die de emmer had laten overlopen. Het lichaam wilde gevoeld worden en liet dat duidelijk weten.
Maar ondanks de confrontatie, luisterde ze. Naar haar lijf. Ze observeerde gedachten die voorbij kwamen, de stemmetjes die er van alles van vonden. Maar telkens weer terug met de aandacht naar het nu. Naar haar lichaam, de nieuwe richtingaanwijzer in haar leven.
De afgelopen weken kon ze er steeds meer mee ZIJN. Vechten maakte plaats voor acceptatie. De ruimte die daardoor ontstond, gaf ook ook weer nieuwe hoop. Hoop op nieuwe mogelijkheden, nieuwe kansen. Maar ditmaal anders. Niet terug in het oude, maar op weg naar het nieuwe. Het kost alleen tijd. Tijd om te mogen ontdekken, ont-wikkelen, ont-moeten, nieuwe wegen verkennen, verdwalen, stappen vooruit zetten en soms een paar terug...en dat is helemaal oké.
Het is een geweldig proces en het voelt keer op keer dankbaar om dit te mogen begeleiden. Om mensen weer met zichzelf te laten verbinden. Balans vinden tussen hoofd, lichaam en hart.
Telkens vanuit die ene visie... de mens als één geheel.
Het lichaam gaat eigenlijk continu het gesprek met ons aan. Het vertelt niet alleen hoe het fysiek met jou gesteld is, maar ook hoe je er mentaal voorstaat en emotioneel. Eigenlijk op alle lagen van jouw zijn.
Want ook mentaal kun je overbelast raken. Maar we vertikken het vaak om daar naar te luisteren. Signalen zoals vermoeidheid, hoofdpijn, een grieperig gevoel, concentratieproblemen, een opgejaagd gevoel en slecht slapen belemmeren ons op weg naar het doel wat we willen bereiken. Het past niet in onze planning en niet bij onze verwachtingen.
Het is makkelijker om aan deze signalen voorbij te gaan dan er bij stil te staan.
Vaak verbinden we deze klachten niet met (dreigende) mentale overbelasting. We gaan gewoon door, we verzinnen van alles om zo snel mogelijk van die klachten af te komen. Zo hebben we er gevoelsmatig grip op. We hebben geen tijd voor de signalen die ons lichaam geeft. Die signalen zitten ons vooral in de weg. Op de één of andere manier nemen we ons lichaam niet serieus, maar die gekke kronkels in ons hoofd, die ons van alles wijs kunnen maken, wel.
Toegeven dat het even niet gaat en er gehoor aan geven, is niet zwak, maar geeft aan dat jij weet wat je nodig hebt. Het gaat hier om zelfzorg.
En die knie? Helaas is er niet altijd een duidelijk aanwijsbare reden van een blessure. Helaas voor mijn coachee, was er ook niet even snel een quick-fix. Maar ook hierin is het goed te kijken naar de klacht achter de klacht.
Energetisch gezien kan kniepijn te maken hebben met het niet meer volgen van je eigen pad, je eigen intuïtie en/of het niet langer staan voor jezelf. Het kan betekenen dat je vastzit in het ego, te trots bent om te buigen, je uit je flow bent gestapt en daardoor een stuk stroever of helemaal niet meer vooruitkomt. Je benen en voeten dragen je. Ze verbinden je met de wereld en met alles erop. Ze zorgen dat je je kunt voortbewegen en dat je voor jezelf kunt zorgen. Je knieën zorgen voor flexibiliteit. Dat het wat soepeler verloopt en dat je in een soort van flow terechtkomt als je loopt of rent. Ze zorgen voor buigzaamheid. Last hebben van je knieën nodigt dus uit om te evalueren wat je aan het doen bent en hoe je in de wereld staat. Het nodigt uit tot uiten wat je dwars zit. Als je leert uiten en verwerken kan je flexibiliteit misschien wel weer terugkomen....
En laat dat nou precies zijn waar we wél wat mee kunnen....